Mijn Blogs

Zo af en toe komt het wel eens voorbij in het nieuws of op Social Media. Van die bijzondere dagen/feestdagen. Sommige dagen begrijp ik heel goed, want zo vieren wij bijvoorbeeld al heel lang kerst en de jaarwisseling. Maar ook zie ik steeds vaker hele bijzondere themadagen voorbijkomen. Dagen waar ik nog nooit van heb gehoord, maar dat ligt misschien ook wel aan mij. Zo zie ik in januari alleen al bijvoorbeeld een heuse Dag van de Croissant op 30 januari, een Internationale Dag van de Sneeuw op 16 januari (maar daar kwam in Nederland dit jaar niets van terecht, want het was gisteren grijs met temperaturen boven nul) of bijvoorbeeld een Verkleed Je Huisdier Dag op 14 januari.

Wat is het toch een gekke tijd van het jaar, de kerstperiode. Het doet iets met mensen en het doet ook iets met mij. Je hebt natuurlijk de mensen die Sinterklaas het land uitkijken en dan gelijk als een malle gaan versieren, maar je hebt ook de (bijna) kersthaters die het liefste onder de deken kruipen en daar weer onder vandaan komen ergens in januari.

Soms komen de onderwerpen van een blog gemakkelijk en soms duurt het wat langer. Het bloggen over dit onderwerp kwam echter zomaar ineens, in een onbewaakt ogenblik tijdens het koken, voorbij. Maar bijna nog voor deze gedachte goed en wel was opgekomen, begonnen er stemmen in mijn hoofd zich ermee te bemoeien

Jazeker, een beetje stress moet kunnen. Want in ons brein hebben we ook zoiets als Emotieregulatiesystemen die ervoor zorgen dat een beetje stress inderdaad moet kunnen, mits je bijvoorbeeld maar weet dat je, indien je Gevaarsysteem aanstaat, het goed is om tijdig jouw Kalmeringssysteem aan te zetten. Zo, dat is eruit! Maar hoe werkt dat dan precies met al die systemen? Ik ga het je uitleggen (althans deels) want deze systemen geven ook wat meer inzicht van hoe het nu zit met stress en burn-out.

Ja, echt waar! Tijdens de wandeling met een klant verdwaalde ik zomaar in de Drunense Duinen. Natuurlijk was ik niet echt verdwaald, want ik had simpelweg een stukje terug kunnen lopen. Dan was ik weer op de, voor mij bekende, route gekomen. En dan had ik samen met mijn klant de oorspronkelijke route kunnen vervolgen. Maar toch, dat gebeurde dus niet. Mijn klant gaf aan ongeveer wel te weten waar we waren en hoe we weer richting het beginpunt van de wandeling zouden kunnen komen. Maar vervolgens bleek dat onderweg toch lastiger dan gedacht.

Via de Nederlandse Orde voor Beroepscoaches (NOBCO), waar ik bij aangesloten ben, volgde ik onlangs een interessant Webinar over Natuurintelligentie bij coaching. Dit Webinar werd verzorgd door Agnes van de Berg en zij is omgevingspsycholoog en hoogleraar natuurbeleving in Groningen en gespecialiseerd in onderzoek naar natuur en gezondheid. Het was een interessant en leerzaam Webinar waarbij ook goed werd uitgelegd welke positieve en ook bewezen effecten de natuur heeft. En nu denk je bij natuur vaak al gelijk aan "de wandelschoenen aantrekken voor een flinke boswandeling", wat ook wel het fysieke aspect wordt genoemd. Maar soms hoeft dat helemaal nog niet.

We genieten nog even van de laatste nazomerdagen en de herfst staat op de stoep, dus ondertussen ligt de zomervakantieperiode alweer een beetje achter ons. Weet je nog? Je was lekker weg deze zomer, op vakantie. Wellicht naar een mooi warm land, of in een omgeving met veel bergen om eens lekker te gaan wandelen, of misschien gewoon in Nederland, lekker op de camping, of fijn ergens aan zee. Het maakt eigenlijk niet uit. Je was in ieder geval op een plek waar het fijn was en waar je helemaal lekker tot rust bent gekomen. Eindelijk, zo na alle lockdowns en maatregelen was er gewoon weer wat meer mogelijk dan een jaar geleden. En dat was fijn! En je was er daarnaast ook gewoon aan toe.

Een vraag die aan mij werd voorgelegd en waar ik toch wel even over na moest denken. Inmiddels weet ik wel waarom ik nu doe wat ik doe. Als ik terugkijk is dat echter helemaal niet altijd zo geweest. Vroeger, als kind, was ik graag buiten en in de natuur. Bloemetjes vond ik mooi, zelfs een simpele paardenbloem of kamille. Maar ook dieren en zelfs hele kleine diertjes. Toen ging ik naar school en daar dacht ik verder helemaal niet zo over na. Ik ging naar school, gewoon omdat dat nou eenmaal zo was. Iedereen ging immers naar school, dus ik ook.

Onlangs schreef ik een blog met als titel “Doe maar NORMaal, dan doe je al gek genoeg”. In deze blog legde ik uit dat we vaak de neiging hebben om te willen voldoen aan normen & waarden van anderen en regelmatig te weinig stilstaan bij onze eigen persoonlijke waarden. Terwijl dit laatste nu juist zoveel inzicht kan geven in onszelf, zodat we uiteindelijk meer kunnen gaan leven op een manier die bij ons past en prettig aanvoelt. Zoiets dergelijks geldt eigenlijk ook voor onze eigen emoties. Ook daar staan we niet altijd bij stil, bewust of onbewust. Er bestaat zelfs zoiets als een "Emotiefobie".

Zomaar een uitspraak die je wellicht bekend in de oren klinkt? Mij in ieder geval wel. Sterker nog, voor mijn gevoel ben ik ermee opgegroeid en heb ik ook heel lang volgens dit principe geleefd, waar ik verder overigens helemaal niet zo bij stil stond. Gewoon normaal doen, niet teveel opvallen, niet teveel afwijken van de rest en ga zomaar door.