Leefstijlcoaching

Jazeker, een beetje stress moet kunnen. Want in ons brein hebben we ook zoiets als Emotieregulatiesystemen die ervoor zorgen dat een beetje stress inderdaad moet kunnen, mits je bijvoorbeeld maar weet dat je, indien je Gevaarsysteem aanstaat, het goed is om tijdig jouw Kalmeringssysteem aan te zetten. Zo, dat is eruit! Maar hoe werkt dat dan precies met al die systemen? Ik ga het je uitleggen (althans deels) want deze systemen geven ook wat meer inzicht van hoe het nu zit met stress en burn-out.

Ja, echt waar! Tijdens de wandeling met een klant verdwaalde ik zomaar in de Drunense Duinen. Natuurlijk was ik niet echt verdwaald, want ik had simpelweg een stukje terug kunnen lopen. Dan was ik weer op de, voor mij bekende, route gekomen. En dan had ik samen met mijn klant de oorspronkelijke route kunnen vervolgen. Maar toch, dat gebeurde dus niet. Mijn klant gaf aan ongeveer wel te weten waar we waren en hoe we weer richting het beginpunt van de wandeling zouden kunnen komen. Maar vervolgens bleek dat onderweg toch lastiger dan gedacht.

We genieten nog even van de laatste nazomerdagen en de herfst staat op de stoep, dus ondertussen ligt de zomervakantieperiode alweer een beetje achter ons. Weet je nog? Je was lekker weg deze zomer, op vakantie. Wellicht naar een mooi warm land, of in een omgeving met veel bergen om eens lekker te gaan wandelen, of misschien gewoon in Nederland, lekker op de camping, of fijn ergens aan zee. Het maakt eigenlijk niet uit. Je was in ieder geval op een plek waar het fijn was en waar je helemaal lekker tot rust bent gekomen. Eindelijk, zo na alle lockdowns en maatregelen was er gewoon weer wat meer mogelijk dan een jaar geleden. En dat was fijn! En je was er daarnaast ook gewoon aan toe.

Een vraag die aan mij werd voorgelegd en waar ik toch wel even over na moest denken. Inmiddels weet ik wel waarom ik nu doe wat ik doe. Als ik terugkijk is dat echter helemaal niet altijd zo geweest. Vroeger, als kind, was ik graag buiten en in de natuur. Bloemetjes vond ik mooi, zelfs een simpele paardenbloem of kamille. Maar ook dieren en zelfs hele kleine diertjes. Toen ging ik naar school en daar dacht ik verder helemaal niet zo over na. Ik ging naar school, gewoon omdat dat nou eenmaal zo was. Iedereen ging immers naar school, dus ik ook.

Onlangs schreef ik een blog met als titel “Doe maar NORMaal, dan doe je al gek genoeg”. In deze blog legde ik uit dat we vaak de neiging hebben om te willen voldoen aan normen & waarden van anderen en regelmatig te weinig stilstaan bij onze eigen persoonlijke waarden. Terwijl dit laatste nu juist zoveel inzicht kan geven in onszelf, zodat we uiteindelijk meer kunnen gaan leven op een manier die bij ons past en prettig aanvoelt. Zoiets dergelijks geldt eigenlijk ook voor onze eigen emoties. Ook daar staan we niet altijd bij stil, bewust of onbewust. Er bestaat zelfs zoiets als een "Emotiefobie".

Zomaar een uitspraak die je wellicht bekend in de oren klinkt? Mij in ieder geval wel. Sterker nog, voor mijn gevoel ben ik ermee opgegroeid en heb ik ook heel lang volgens dit principe geleefd, waar ik verder overigens helemaal niet zo bij stil stond. Gewoon normaal doen, niet teveel opvallen, niet teveel afwijken van de rest en ga zomaar door.

Een rare combinatie nietwaar? En toch klopt het vandaag. Want vandaag eet ik inderdaad beschuit met muisjes. En wat is het lekker. Ik weet het nog, van vroeger. Eerst hadden we thuis de gestampte muisjes en pas later at ik ook voor het eerst van die leuke roze/witte muisjes. Zo lekker op een beschuitje. Van die kleine roze en witte korreltjes die lekker kraakten tussen je tanden en een fijne zoete anijssmaak achterlieten in je mond. Later kwamen daar ook nog blauw/witte muisjes bij. Maar voor mij zijn de roze/witte muisjes de lekkerste muisjes!