Heb jij (soms) ook last van een "Emotiefobie"?
Onlangs schreef ik een blog met als titel “Doe maar NORMaal, dan doe je al gek genoeg”. In deze blog legde ik uit dat we vaak de neiging hebben om te willen voldoen aan normen & waarden van anderen en regelmatig te weinig stilstaan bij onze eigen persoonlijke waarden. Terwijl dit laatste nu juist zoveel inzicht kan geven in onszelf, zodat we uiteindelijk meer kunnen gaan leven op een manier die bij ons past en prettig aanvoelt.
Zoiets dergelijks geldt eigenlijk ook voor onze eigen emoties. Ook daar staan we niet altijd bij stil, bewust of onbewust. Er bestaat zelfs zoiets als "Emotiefobie".
Onlangs las ik het boek van Ronald J. Frederick met de titel “Omarm je emoties- vrij van angst voor je gevoelens”. De schrijver legt in dit boek uit dat we vaak geneigd zijn onze werkelijke gevoelens weg te stoppen. Want stel je voor als je jouw gevoelens toelaat, dan ga je misschien reageren op een manier die je liever niet aan anderen toont. |  |
En nu denk je waarschijnlijk; “Ja, maar daar heb ik toch echt geen last van hoor”. En toch, ongemerkt hebben we daar nu juist vaak meer last van dan we denken, alleen herkennen we onze interne signalen hiervoor niet altijd zo goed.
Wellicht herken je iets in de volgende voorbeelden:
- Eigenlijk kook je vanbinnen, maar toch voel je je verplicht nog steeds aardig en vriendelijk te blijven. Dus je probeert rustig te blijven.
- Jouw boosheid stapelt zich op, totdat je zomaar (schijnbaar uit het niets) ineens compleet ontploft.
- Als iemand je een compliment geeft over jouw prestatie, voel je je ongemakkelijk en haast je je om dan maar snel te zeggen dat je gewoon geluk hebt gehad. Je wimpelt het eigenlijk een beetje weg.
- Als er een mening of gedachte in je opkomt, dan schaam je je daarover.
- Je bent verdrietig, je voelt tranen opkomen, maar dat maakt dat je je ongemakkelijk voelt, dus slik je ze weg.
Herkenbaar?
Voor mij wel in ieder geval. Sterker nog, zeker de laatste weken had ik toch echt last van mijn eigen Emotiefobie en dit had alles te maken met mijn schoonvader. Mijn schoonvader die ineens ernstig ziek bleek te zijn. En dat bericht op zich was natuurlijk al verdrietig, maar vervolgens volgde alles zich in een hoog tempo op en vier weken na dit verdrietige bericht was zelfs de uitvaart van mijn schoonvader achter de rug.
Je kunt je dan wellicht ook wel voorstellen dat er in mijn geval in een periode van vier weken een immense batterij aan emoties voorbijkwam in allerlei gradaties. En toch vond ik het nodig om daar nauwelijks aandacht aan te schenken. Ik bedacht mij namelijk dat het voor mijn man allemaal veel erger moest zijn, het betrof immers zijn vader. En dus sprong ik in de rol van “ik ben er voor jou en ik ga zorgen dat ik alles eromheen zo goed mogelijk ga regelen”. Nu kan het uitschakelen van emoties in sommige gevallen heel handig zijn. Maar in dit geval had ik er meer ruimte voor kunnen maken, want in het hele proces verloor ik mijzelf en voelde ik mij op enig moment ook echt niet meer zo lekker.
Sinds de dag van de uitvaart doe ik dat anders. Iemand stelde mij op die dag de vraag: “Kom je nog wel toe aan jouw eigen emoties?" En die vraag zetten mij met beide benen op de grond. Want waarom mocht ik van mijzelf die dag bijvoorbeeld niet huilen? Waarom vluchtte ik daarvoor eigenlijk weg? Bang om uiteindelijk met opgezwollen rode ogen door het leven te gaan, bang dat ik niet meer zou kunnen ophouden met huilen als ik eenmaal zou beginnen? Het stemmetje in mijn hoofd probeerde het nog: “Flink zijn hoor”. Maar op dat moment besloot ik dat ik gewoon te moe was om nog langer te negeren wat ik nu eigenlijk voelde. De knop ging om en daar kwam het verdriet en de bijbehorende waterlanders. En eerlijk is eerlijk, dat luchtte enorm op en voelde goed!
Mijzelf toe te staan verdrietig te zijn heeft mij die dag veel gebracht, want ik heb deze dag intens mogen beleven. En ook sinds die dag sta ik gewoon iedere dag even bewust stil bij wat ik voel. En door dat te doen keert er ook weer wat rust terug in mijn lichaam en voel ik mij iedere dag een klein beetje beter. En dat is fijn!
En hoe zit het met jou? Heb jij ook wel eens last van “Emotiefobie”?
Wil je regelmatig op de hoogte gehouden worden van nieuws en mijn blog, schrijf je dan hier in voor mijn nieuwsbrief “Rustmoment”.