Levensgeluk

Een vraag die aan mij werd voorgelegd en waar ik toch wel even over na moest denken. Inmiddels weet ik wel waarom ik nu doe wat ik doe. Als ik terugkijk is dat echter helemaal niet altijd zo geweest. Vroeger, als kind, was ik graag buiten en in de natuur. Bloemetjes vond ik mooi, zelfs een simpele paardenbloem of kamille. Maar ook dieren en zelfs hele kleine diertjes. Toen ging ik naar school en daar dacht ik verder helemaal niet zo over na. Ik ging naar school, gewoon omdat dat nou eenmaal zo was. Iedereen ging immers naar school, dus ik ook.

Onlangs schreef ik een blog met als titel “Doe maar NORMaal, dan doe je al gek genoeg”. In deze blog legde ik uit dat we vaak de neiging hebben om te willen voldoen aan normen & waarden van anderen en regelmatig te weinig stilstaan bij onze eigen persoonlijke waarden. Terwijl dit laatste nu juist zoveel inzicht kan geven in onszelf, zodat we uiteindelijk meer kunnen gaan leven op een manier die bij ons past en prettig aanvoelt. Zoiets dergelijks geldt eigenlijk ook voor onze eigen emoties. Ook daar staan we niet altijd bij stil, bewust of onbewust. Er bestaat zelfs zoiets als een "Emotiefobie".

Zomaar een uitspraak die je wellicht bekend in de oren klinkt? Mij in ieder geval wel. Sterker nog, voor mijn gevoel ben ik ermee opgegroeid en heb ik ook heel lang volgens dit principe geleefd, waar ik verder overigens helemaal niet zo bij stil stond. Gewoon normaal doen, niet teveel opvallen, niet teveel afwijken van de rest en ga zomaar door.