En toen was ik ineens verdwaald tijdens een coachwandeling!
Ja, echt waar!
Tijdens een coachwandeling met een klant verdwaalde ik zomaar in de Drunense Duinen. Natuurlijk was ik niet echt verdwaald, want ik had simpelweg een stukje terug kunnen lopen. Dan was ik weer op de, voor mij bekende, route gekomen. En dan had ik samen met mijn klant de oorspronkelijke route kunnen vervolgen.
| Maar toch, dat gebeurde dus niet. Mijn klant gaf aan ongeveer wel te weten waar we waren en hoe we weer richting het beginpunt van de wandeling zouden kunnen komen. Maar vervolgens bleek dat onderweg toch lastiger dan gedacht. Ik voelde mij wat ongemakkelijk worden, beetje een raar gevoel in mijn maag. Want als coach zorg je er toch voor dat je een coachwandeling netjes op punt A start en daar ook weer terugkomt. Zekerheid voor alles. En dan ineens had ik ook echt geen gevoel meer waar ik mij op dat moment bevond en dat voelde een beetje onplezierig. |  |
Toch veranderde mijn gevoel gaandeweg van ongemakkelijk, naar eigenlijk ook wel nieuwsgierig en ook een stukje helderheid. Want waar bevonden we ons nu eigenlijk op dat moment? Ver weg van het vertrekpunt kon het immers toch niet zijn en deze paadjes waren eigenlijk best wel heel erg mooi. En zo dwaalden we met z’n tweetjes over prachtige paden in dit natuurgebied. Paden die wij allebei nog niet ontdekt hadden. Genietend en al slingerend heuveltje op en af (want mijn klant zag er gelukkig wel de lol wel van in) totdat we uiteindelijk inderdaad gewoon weer op bekend terrein belandden en daar onze route vervolgden. En eigenlijk waren we allebei verbaasd dat we deze mooie paadjes nog niet eerder hadden ontdekt.
Die nieuwe ontdekking deed mij besluiten om deze paadjes nog eens opnieuw op te zoeken, maar dan tijdens een hardlooprondje. Want, de paden waren niet zo breed, dus eigenlijk wat minder geschikt voor coachwandelingen. En dus niet voor herhaling vatbaar voor mijn werk. Maar in een hardlooprondje zouden ze zeker niets misstaan. Dus eigenlijk deed ik die dag een hele mooie ontdekking!
Toch leerde dit “verdwalen” mij zelfs nog iets meer. En dat kwam weer naar boven borrelen toen ik op Facebook op de site van “Wandelpin” een mooie speld tegenkwam. Een mooie speld in de vorm van een soort wegwijzer met de tekst: “Wie durft te verdwalen vindt nieuwe wegen”.
Het sprak mij direct aan en ik moest gelijk ook terugdenken aan die ene coachwandeling waar ik dus, tezamen met mijn klant, verdwaalde en zo prachtige paadjes ontdekte in een gebied wat ik al zo goed ken. En is dat nu niet precies ook hoe het vaak in het leven gaat? Je kent jezelf en de dingen die je doet, dus blijf je stappen zetten in het voor jou bekende gebied en op bekende wegen. Want dat is immers veilig. En toch, hoe zou het nu eens zijn als je het eens zou aandurven om gewoon maar eens te verdwalen? Natuurlijk kan dat spannend zijn, dat was het ook bij mij tijdens die ene wandeling. Maar zou het dan niet zomaar eens kunnen zijn dat je voor jezelf ook nieuwe wegen zult ontdekken over hoe anders je je leven ook zou kunnen invullen?
Dus, veel plezier met “verdwalen” de komende tijd! En mocht het spannend voor je zijn om alleen te verdwalen, ik (ver)dwaal graag een tijdje met je mee tijdens een coachtraject, dus neem gerust contact met mij op voor een gratis kennismakingswandeling.
Wil je regelmatig op de hoogte gehouden worden van nieuws en mijn blog, schrijf je dan hier in voor mijn nieuwsbrief “Rustmoment”.
PS, de speld heb ik natuurlijk gewoon gekocht. Want ook ik mag mijzelf er af en toe best eens aan herinneren dat een beetje verdwalen gewoon prima is.